Bo taki jest „krwiobieg” chrześcijaństwa, którego serce dziś wydaje się bić mocniej na Czarnym Ładzie. A wszystko to za sprawą cierpienia czarnoskórych chrześcijan.

Siła i dynamika wspólnoty chrześcijańskiej nie zależy przecież jedynie od jej liczby. Ile dobrego Kościół w Europie może się nauczyć od świadków wiary z Iraku czy Iranu?

Czy to wołanie może być usłyszane? Jeśli tak, to tylko z jednego powodu – chęci wejścia na drogę dialogu międzyreligijnego. Kontynent afrykański to miejsce zderzenia dwóch największych religii świata: chrześcijaństwa i islamu.

Może taki jest rejs Łodzi Kościoła w XXI wieku na wzburzonym oceanie współczesnego świata. Może młodość oznacza potrzebne „szaleństwo wiary”, które mogą dać Kościołowi ludzie młodzi, iskra nowego tysiąclecia.

Co daje jej ponadludzką siłę i wiarę? Asia pokazuje różaniec, nie wypuszcza go z ręki. Ten różaniec specjalnie dla niej przekazał papież Franciszek jako symbol łączności duchowej z nią i jej rodziną.

Teraz już wiem, na czym polega owa dyscyplina. Jest nią despotyczna odmiana islamu, która przestała pełnić funkcję religii, a przeobraziła się w absolutne prawo karne. Gdzie więc odnaleźć ową „błogosławioną ziemię, piękny kraj”, który opiewa hymn Pakistanu?

Słowo pakistan w języku urdu znaczy „kraj czystości”. Czy wystarczy pomoc materialna w kraju, w którym mniej pieniądzem się zabija, a bardziej prawem, by uzyskać « efekt czystości ».