„Abyście pokój we Mnie mieli”

27 października – dzień postu, modlitwy i pokuty w intencji Ziemi Świętej.

Zdj. © Ismael Martínez Sánchez / ACN

– Zachęcam osoby wierzące, do opowiedzenia się w tym konflikcie tylko po jednej stronie: po stronie pokoju. Ale nie słowami, lecz modlitwą, z całkowitym poświęceniem się. Mając to na uwadze postanowiłem ogłosić piątek 27 października dniem postu, modlitwy i pokuty. Zapraszam do włączenia się weń, w sposób jaki uznają za stosowny siostry i braci różnych wyznań chrześcijańskich, osoby należące do różnych religii i tych, którym leży na sercu sprawa pokoju w świecie – zaapelował 18 października papież Franciszek.

Publikujemy fragment listu łacińskiego patriarchy Jerozolimy, kard. Pierbattisty Pizzaballi, który napisał do swojej diecezji 24 października, w przeddzień święta Matki Bożej Królowej Palestyny, patronki diecezji. Poniższe rozważanie może być pomocne w dzisiejszej modlitwie.

Zdj. ACN

„To wam powiedziałem, abyście pokój we Mnie mieli. Na świecie doznacie ucisku, ale odwagi! Ja zwyciężyłem świat”. (J 16,33)

Jesteśmy w przededniu męki Jezusa. Jezus kieruje te słowa do swoich uczniów, którzy wkrótce, przed Jego śmiercią, będą miotani jak podczas burzy. Wpadną w panikę, rozproszą się i uciekną jak owce nie mające pasterza.

To ostatnie słowo Jezusa jest jednak pokrzepieniem. Nie mówi On, że zwycięży, ale że już zwyciężył. Nawet w nadchodzącym zamieszaniu uczniowie będą mogli cieszyć się pokojem. Nie chodzi tu o teoretyczny ireniczny pokój, ani o pogodzenie się z faktem, że świat jest zły, a my nie możemy nic zrobić, by go zmienić. Raczej chodzi o pewność, że właśnie w tym całym złu Jezus już zwyciężył. Pomimo zła pustoszącego świat, Jezus odniósł zwycięstwo i ustanowił nową rzeczywistość, nowy porządek, który po zmartwychwstaniu zostanie przyjęty przez uczniów odrodzonych w Duchu Świętym.

Jezus na krzyżu zwyciężył: nie bronią, nie władzą polityczną, nie wielkimi środkami, ani nie narzucając się. Pokój, o którym mówi, nie ma nic wspólnego ze zwycięstwem nad innymi. On zwyciężył świat, kochając go. Prawdziwie, na krzyżu rozpoczęła się nowa rzeczywistość i nowy porządek. Porządek i rzeczywistość Tego, który oddaje swoje życie z miłości. Wraz ze Zmartwychwstaniem i darem Ducha ta rzeczywistość i ten porządek należą do Jego uczniów. Do nas. Bożą odpowiedzią na pytanie, dlaczego sprawiedliwi cierpią, nie jest wyjaśnienie, ale Obecność. Jest nią Chrystus na krzyżu.

To na nim opieramy dziś naszą wiarę. Jezus słusznie mówi w tym wersecie o odwadze. Taki pokój, taka miłość wymagają wielkiej odwagi.

Mieć odwagę miłości i pokoju tutaj, dzisiaj, oznacza nie pozwolić, aby nienawiść, zemsta, gniew i ból zajęły całą przestrzeń naszych serc, naszej mowy, naszego myślenia. Oznacza to osobiste zaangażowanie na rzecz sprawiedliwości, zdolność do potwierdzania i potępiania bolesnej prawdy o niesprawiedliwości i złu, które nas otacza, bez pozwalania, by zatruwały one nasze relacje. Oznacza to zaangażowanie, przekonanie, że nadal warto robić wszystko, co w naszej mocy na rzecz pokoju, sprawiedliwości, równości i pojednania. Nasza mowa nie może dotyczyć śmierci i zamkniętych drzwi. Wręcz przeciwnie, nasze słowa muszą być twórcze, życiodajne, muszą dawać perspektywę i otwierać horyzonty.

Potrzeba odwagi, by móc domagać się sprawiedliwości bez szerzenia nienawiści. Potrzeba odwagi, by prosić o miłosierdzie, odrzucać ucisk, promować równość bez domagania się jednolitości, pozostając wolnym. Potrzeba dziś odwagi, także w naszej diecezji i w naszych wspólnotach, aby zachować jedność, aby czuć się zjednoczonymi ze sobą, nawet w różnorodności naszych opinii, wrażliwości i wizji.

Chcę i my chcemy być częścią tego nowego porządku zainaugurowanego przez Chrystusa. Chcemy prosić Boga o tę odwagę. Chcemy odnieść zwycięstwo nad światem, biorąc na siebie ten sam Krzyż, który jest także naszym Krzyżem, złożonym z bólu i miłości, z prawdy i strachu, z niesprawiedliwości i daru, z krzyku i przebaczenia.