Pięć wieków misyjnej historii kościoła w Birmie

Prześladowania prowadzone przez reżim generała Ne Win nie powstrzymały wzrostu Kościoła w Birmie, który mocno zakorzenił się na tym obszarze.

Ewangelizacja Birmy, obecnie Związku Myanmar, rozpoczęła się na początku XVI wieku. Pierwsi misjonarze przybyli do tego kraju w 1511 roku. Z tego powodu powinna mieć miejsce 500 rocznica w 2011 roku. Niestety polityczna sytuacja kraju, bezpieczeństwo (kraj przechodził w tym czasie przez okres transformacji z wojskowej dyktatury do cywilnego rządu) i brak prawdziwej wolności religijnej nie pozwoliły na sprawne przeprowadzenie obchodów.

Od wielu lat obecność kapłanów ze zgromadzeń Dominikanów, Franciszkanów i Jezuitów jest bardziej zakorzeniona głównie na południowym obszarze kraju. Ich obecność pozwoliła na stworzenie pierwszych chrześcijańskich społeczności, których nazwy odnoszą się do czasów panowania Portugalii. W 1648 roku Kongregacja ds. Ewangelizacji Narodów, Propaganda Fide, próbowała rozpocząć prawdziwą działalność misyjną w Birmie, a to zadanie zleciła misjonarzom ze zgromadzenia oo. kapucynów. W 1704 roku wysłano na misje kapłanów i braci zakonnych z Instytutu Paryskich Misji Zagranicznych. 27 listopada 1806 roku watykańska kongregacja podzieliła Birmę na trzy wikariaty w odniesieniu do lokacji geograficznych: północny, wschodni i południowy. Ich granice sporządzono ponownie 28 czerwca 1870 roku na mocy dekretu Kongregacji ds. Ewangelizacji Narodów. To z kolei dało podstawę na stworzenie współczesnego podziału terytorialnego Kościoła w tym kraju na trzy prowincje: Mandalay, Taunggyi i Yangon.

Praca ewangelizacyjna misjonarzy z Pontifical Institute for Foreign Missions (PIME) ,Pontyfikalnego Instytutu Misji Zagranicznych, w Birmie rozpoczęła się w 1867, kiedy pierwsi kapłani z tego zgromadzenia rozpoczęli swoją podróż na wschód. W miarę upływu czasu misjonarze z PIME przyczynili się do utworzenia archidiecezji i pięciu diecezji w tym kraju. Metoda, którą stosowali misjonarze była taka: opuścić miasto, udać się do odległych wiosek i żyć z ludźmi. Ta metoda jest tożsama z zachętami Ojca Świętego Franciszka, który nieustannie wzywa chrześcijan, aby „poszli do istniejących i geograficznych peryferii”. Plemiona, w których misjonarze z PIME prowadzili działalność misyjną, nauczyli się budować domy za pomocą cegieł, korzystać z urządzeń sanitarnych, pisać, a także poznali świat wokół ich miejsca zamieszkania. To wszystko dzięki posłudze misyjnej kapłanów i braci zakonnnych z PIME, którzy włożyli wkład w powszechną historię świata. Misjonarze z tego zgromadzenia nie ruszyli się z kraju, pomimo, że wielu misjoniarzy wygnano, doświadczyło prześladowania, a pięciu poniosło śmierć męczeńską.

W 1962 roku generał Ne Win utworzył socjalistyczno-wojskową dyktaturę w kraju, która panowała w kraju do 2010 roku. Przez ostatnie czterdzieści lat nacjonalizowano katolickie szkoły i wydalano misjonarzy, którzy przybyli po 1948 roku, kiedy Birma odzyskała niepodległość spod okupacji Japonii. Dyktator Ne Win chciał utworzyć socjalistyczny Buddyzm o podłożu ateistycznym i totalitarnym. W latach 1964-65 rząd skonfiskował wszystkie szkoły i placówki zdrowia, które należały do chrześcijan, a także wydalił wszystkich misjonarzy z zagranicy, którzy przybyli po uzyskaniu niepodległości 4 stycznia 1948 roku. Wszystkie diecezje, z wyjątkiem Taunggyi, przekazano w ręce miejscowych biskupów. 232 katolików, w tym kapłanów i zakonnice, a także 18 protestantów siłą wydalono z kraju.

Prześladowania prowadzone przez reżim generała Ne Win nie powstrzymały wzrostu Kościoła w Birmie, który mocno zakorzenił się na tym obszarze. Obecnie katolicka społeczność składa się z 16 diecezji, ponad 750 kapłanów, 2500 braci i sióstr zakonnych i około 750 tysięcy wiernych, którzy stanowią około 1.3% całkowitej populacji państwa. Duża wspólnota katolików znajduje się wśród mniejszości etnicznych na obszarach zamieszkiwanych przez tubylców.

AsiaNews

Tł. z j.ang. na j.pol.: mgr Marcin Rak