Kościół w Pakistanie pokłada nadzieję w kształceniu mniejszości chrześcijańskiej i zapewnianiu jej dostępu do systemu edukacji.

Abp Joseph Arshad, ordynariusz Archidecezji Islamabad-Rawalpindi i przewodniczący Konferencji Episkopatu w Pakistanie, omówił sytuację Kościoła katolickiego w tym azjatyckim kraju z przybyłymi tam przedstawicielami Papieskiego Stowarzyszenia Pomoc Kościołowi w Potrzebie (ACN).

Katolicy są mniejszością wyznaniową wśród Pakistańczyków, stanowiąc zaledwie 2% populacji kraju. Kościół w Pakistanie pokłada nadzieję na poprawę sytuacji społecznej wiernych, oferując im możliwość zdobycia przyzwoitego wykształcenia. Celem jest zmiana wizerunku katolików w oczach wyznawców innych religii. Rodziny katolickie są w większości biedne, bardzo często pracujące w warunkach, które można określić mianem współczesnego niewolnictwa. Przeważająca większość katolików nie potrafi czytać ani pisać.

Jakie są początki Kościoła w Pakistanie?

Zgodnie z tradycją, to św. Tomasz Apostoł ewangelizował ten region. Uważa się, że podążał w swej wędrówce, drogą Aleksandra Wielkiego do południowo-wschodnich Indii, przechodząc przez dzisiejszy Pakistan, gdzie nadal istnieją starożytne wspólnoty chrześcijańskie. W datowanym na pierwsze tysiąclecie przed Chrystusem mieście Taxila, które znajduje się w pobliżu dzisiejszego Islamabadu odkryto budowle z czasów greckich. Tam, podczas prac wykopaliskowych, odnaleziono pozostałości krzyża wyrzeźbionego w kamieniu, który został przypisany św. Tomaszowi. Krzyż jest obecnie przechowywany w katedrze w Lahore.

Co się stało po św. Tomaszu Apostole?

W XVI wieku region ten był częścią Imperium Mongolskiego. W tym czasie, król o imieniu Akbar zaprosił kilku księży do wyjaśnienia prawd wiary chrześcijańskiej swojemu dworowi. Jego zaproszenie przyjęli jezuiccy misjonarze. W wyniku ich misji Akbar zezwolił na wybudowanie dwóch kościołów w Lahore, które jednak zostały zniszczone przez późniejszych władców. Nowa fala ewangelizacji miała miejsce w XVIII wieku, wraz z ustanowieniem administracji Imperium Brytyjskiego na tym terenie. Kościół wkroczył w nowy okres rozwoju. Katoliccy kapelani z armii brytyjskiej zaczęli wykonywać misyjną pracę wśród ludzi. Rozpoczęło to nową erę, która trwa do dziś.

Jak bp Joseph Arshad odkrył swoje powołanie do kapłaństwa?

Moi dziadkowie byli już katolikami. Z tego powodu urodziłem się i wychowałem w katolickiej rodzinie. Przekazali mi wiarę. W pobliżu mojej szkoły był kościół parafialny, do którego uczęszczali ze mną moi przyjaciele. Pełniłem funkcje lektora i akolity podczas Mszy św. Czasami podróżowaliśmy przez parafię, aby odwiedzić rodziny chrześcijańskie, które mieszkały w różnych częściach regionu, aby pomóc im w ich potrzebach. Stopniowo lepiej poznałem sposób życia kapłanów i uznałem, że Bóg wzywa mnie, abym był taki jak oni, abym służył Bogu i wspólnocie. W seminarium prowadziliśmy pracę duszpasterską. Przez jakiś czas odwiedzałem chrześcijańskie wioski. Widziałem warunki w jakich żyli i powiedziałem sobie: „Ich życie jest bardzo trudne. Nie potrafiłbym żyć tak jak oni. Choć moje życie nie jest łatwe i są rzeczy, które wzbudzają mój niepokój, jednak problemy, które napotykają ci ludzie są jeszcze większe. Gdybym był księdzem, mógłbym pomóc moim sąsiadom i przynieść tym ludziom nadzieję.”

Co było w tym doświadczeniu najważniejsze?

To jak wiara zwykłych ludzi wzmocniła moją wiarę. Nauczyłem się kochać Kościół poprzez miłość ludzi. Pytają o naszą obecność, naszą pomoc, nasze przywództwo. Bardzo się cieszę, że jestem księdzem. Dziękuję Bogu każdego dnia za to. Zwyczajni ludzie byli w rzeczywistości tymi, którzy nauczyli mnie, że Bóg jest istotną pomocą, że zawsze będąc przy Nim, zachowujemy nadzieję.

Jak rysuje się przyszłość Kościoła w Pakistanie?

Kościół katolicki koncentruje się na formacji kapłańskiej. Potrzebujemy dobrych i dobrze wykształconych kapłanów i zakonników. Ponadto nasza społeczność musi mieć dostęp do edukacji. Kiedy chrześcijanie uzyskują dostęp do edukacji, kształcą się, biorą udział w kursach, szkoleniach i warsztatach – odbiór naszej społeczności się zmienia. Intensywnie pracujemy pośród rodzin chrześcijańskich, pragnąc aby stawały się lepsze, aby małżonkowie traktowali się nawzajem z szacunkiem i miłością, a rodzice uznawali znaczenie wychowania swoich dzieci. Pomoc, którą otrzymujemy od ACN w tych obszarach, jest absolutnie kluczowa.

Jak ma się sprawa powołań do kapłaństwa i do życia konsekrowanego?

Dzięki Bogu istnieją zarówno powołania do kapłaństwa, jak i do życia konsekrowanego, szczególnie w małych wioskach z większością chrześcijańską. W moim biskupstwie jest obecnie 35 kandydatów do kapłaństwa. W domu formacyjnym sióstr dominikanek, który znajduje się obok katedry, jest w tej chwili 20 dziewcząt w nowicjacie.

Jakie są specjalne potrzeby Kościoła w Pakistanie?

Jak już wspomniałem, edukacja ma pierwszorzędne znaczenie. Wiele osób nie może kontynuować nauki, ponieważ nie ma szkół lub nie ma pieniędzy. Większość uczniów szkół chrześcijańskich to muzułmanie. Nasze szkoły są otwarte dla wszystkich. Potrzebujemy jednak więcej szkół. Kościół był kiedyś wysoko ceniony ze względu na swoje szkolnictwo. W dzisiejszych czasach ludność i obszar miast wzrosły skokowo. Nasze instytucje stoją teraz przed inną skalą wyzwań. Co więcej, mieliśmy kiedyś dużą liczbę misjonarzy z innych krajów. Teraz, gdy Kościół w naszym kraju staje się coraz bardziej Kościołem lokalnym, otrzymujemy mniej wsparcia z zewnątrz. Mamy również wielkie problemy finansowe, które utrudniają nam kontynuowanie naszej misji.

rozmawiał: Josuè Villalón (ACN International)

tłum.: Tomasz Zawal (ACN Polska)