100. rocznica urodzin papieża św. Jana Pawła II – PKWP pozostaje wierne jego dziedzictwu

„Bóg chce, aby pod jego kierownictwem zmartwychwstanie Pana stało się zmartwychwstaniem Kościoła” – pisał o św. Janie Pawle II założyciel PKWP, o. Werenfried van Straaten.

Papież Jan Paweł II przeszedł do historii już za życia i stał się jednym z gigantów XX wieku – zarówno w historii Kościoła, jak i całego świata. W pierwszych latach swojego pontyfikatu był „medialną gwiazdą”, w kolejnych i ostatnich latach,kiedy stało się jasne, że będzie bronił prawdy bez kompromisów, choć z miłością – prawdziwym męczennikiem. Ojciec Werenfried van Straaten, założyciel PKWP, napisał: „Papież Jan Paweł II jest przyjacielem naszego stowarzyszenia. Znamy go jako człowieka wielkiej odwagi, niezachwianego w wierze i synowskiej miłości do Dziewicy Maryi. Bóg chce, aby pod jego kierownictwem zmartwychwstanie Pana stało się zmartwychwstaniem Kościoła”. Projekty, które promował Jan Paweł II i które wielokrotnie były realizowane przez papieskie stowarzyszenie Pomoc Kościołowi w Potrzebie (ACN International), były podobnie jak on sam – niezłomne, głęboko zaangażowane i historycznewe wszystkich swoich wymiarach. Dzisiaj za wstawiennictwem św. Jana Pawła IIPKWP nieprzerwanie kontynuujetę działalność.

Najwcześniejsze kontakty PKWP z Karolem Wojtyłą sięgają czasów zanim w 1964 roku został mianowany arcybiskupem Krakowa. Przez wiele lat, jako krakowski biskup pomocniczy i przedstawiciel Konferencji Episkopatu Polski, utrzymywał kontakt z PKWP, rozmawiając o projektach wsparcia dla Kościoła w Polsce, która była wówczas pod komunistycznymirządami.

Po raz pierwszy PKWP „przyłączyło się do walki” po stronie abpa Wojtyływ 1967 roku, kiedy to komuniści wybudowali na obrzeżach Krakowa nowe miasto dla hutników. Ich plan zakładał „miasto bez Boga” dla około 200 tys. osób i zgodnie z narzuconą przez nich ideologią ateistyczną, nie zawierał żadnych planów budowy kościoła o jakimkolwiek charakterze. Jednakże na przekór temu, w Nowej Hucie każdej niedzieli, bez względu na pogodę, tysiące polskich katolików gromadziło się wokół dużego krzyża, aby uczestniczyć w Mszy świętej. I pomimo wszystkich zabiegów i starań komunistów, aby odstraszyć i zniechęcić mieszkańców, w końcu udało się i przy finansowym wsparciu PKWP zbudowano tam ogromny kościół, wystarczająco duży, aby pomieścić 5 tys. wiernych. W 1977 roku arcybiskup Wojtyła dokonał jego konsekracji. To wspólne zwycięstwo nad komunistycznym rządem wysłało również głęboko zachęcający sygnał do sąsiednich krajów, uciskanych w podobny sposóbprzez komunistyczne sowieckierządy.

Kiedy kard. Karol Wojtyła został w 1978 roku wybrany na papieża, PKWP odczuła, że otwiera się nowa era, pełna kolejnych wyzwań dla stowarzyszenia. Ten papież ze Wschodu, z umęczonego narodu polskiego, był dla PKWP znakiem od Boga. Od dawna bowiem Pomoc Kościołowi w Potrzebie była odważnym obrońcą prześladowanego Kościoła za żelazną kurtyną.

PKWP natychmiast przystąpiło do bezwarunkowej służby na rzecz pontyfikatu przyszłego świętego Jana Pawła II, o czym świadczą liczne projekty duszpasterskie sponsorowane przez tę organizację. Jednym z głębokich pragnień papieża było pojednanie i dlatego po upadku komunizmu powierzył on PWKP misję pojednania z rosyjskim Kościołem prawosławnym. W tym celu, pomimo swojego zaawansowanego wieku, o.Werenfried odbył dwie podróże do Rosji. Spotkał się z patriarchą prawosławnym Aleksym II i wieloma innymi biskupami prawosławnymi, którym obiecał swoje modlitwy i wsparcie. W tym czasie zarówno Kościół prawosławny, jak ikatolicki w Rosji po 70 latach prześladowań, musiały zacząć swą misję niejako od nowa.

Papież Jan Paweł II żył z Bogiem, pracował z Bogiem, otworzył nowy grunt z Chrystusem. Przez 27 lat był przedstawicielem Chrystusa na ziemi, pisząc 14 encyklik i ok. 100 adhortacji apostolskich, a także niezliczone listy i homilie. Podczas ponad stu różnych podróży apostolskich, odwiedził ponad 130 krajów i osobiście zobaczyło go ok. 400 mln ludzi. Gromadził wokół siebie młodych ludzi, był dla nich inspiracją. W Manili na Filipinach odprawił Mszę Świętą przed 4 mln wiernych – największym zgromadzeniem ludzi wszech czasów.

Święty Jan Paweł II mógł osobiście być świadkiem owoców pracy Pomocy Kościołowi w Potrzebie (ACN). Podczas swojej pierwszej wizyty w Kazachstanie w 2001 r. Mały chłopiec z dumą podarował mu kopię Biblii dla Dzieci, wydrukowaną w jego własnym języku kazachskim. Papież był zachwycony tą małą książką, ponieważ to on zainspirował ją do wydania w styczniu 1979 r. w mieście Puebla w Meksyku, kiedy podczas swojej pierwszej zagranicznej wizyty jako nowo wybrany papież przewodniczył Zgromadzeniu Plenarnemu Biskupów Ameryki Łacińskiej. Na tym zgromadzeniu ojciec Werenfried zasugerował mu, że dzieci potrzebują czegoś w rodzaju małej Biblii: „aby obraz Jezusa mógł stać się żywy w ich sercach”. Z tego spotkania narodziła się słynna Biblia dla dzieci ACN – „Bóg mówi do swoich dzieci”, jeden z największych projektów kiedykolwiek wspieranych przez Pomoc Kościołowi w Potrzebie. Wiele lat później w Kazachstanie, po drugiej stronie świata, święty Jan Paweł II był w stanie przyjąć dar w postaci tej małej książki i włożyć ją do swojej walizki.

„Ostatnim razem Ojciec Święty i Ojciec Werenfried wspólnie koncelebrowali Eucharystię w kwietniu 2002 r. Oddech Jana Pawła II był już bardzo ciężki. Pod koniec Mszy ledwie mógł mówić. Uśmiechnęli się do siebie, objęli się. W geście, który powiedział wszystko, Ojciec Święty podarował o. Werenfriedowi własną Świecę Paschalną wraz z ikoną Czarnej Madonny Częstochowskiej. To było ich ostatnie ziemskie pożegnanie” – tak ich ostatnie spotkanie opisał włoski dziennikarz Orazio Petrosillo, który był świadkiem tamtych wydarzeń.

Papież 100 lat po urodzeniu pozostawił po sobie ogromną spuściznę, której ACN stara się pozostać wiernym aż do dnia dzisiejszego. Tak wiele projektów wspieranych przez fundację nosi teraz imię tego świętego Papieża, który został kanonizowany w 2014 r. Przykładem jest seminarium diecezjalne w Tombura Yambio w Sudanie Południowym, centrum katechistów wItigi w Tanzanii, centrum duszpasterskie dla młodzieży w Sarajewie, w Bośni oraz w Instytucie Rodziny Papieża Jana Pawła II w Kotonu w Beninie.

Wiele innych projektów odzwierciedla dziś oddanie niezliczonej liczby wiernych, którzy chcą poświęcić swoje kościoły i kaplice pod opiekę Świętego Jana Pawła II, w każdym zakątku świata – w podmiejskim satelitarnym mieście Hawana, stolicy Kuby, na przedmieściach Nikaragui, miasta Boaco, na Białorusi, w mieście uniwersyteckim Baranovichi oraz w małym miasteczku Mutoko w Zimbabwe, jako dom dla prostych chłopów i lokalnych robotników.

16 listopada 1981 r. Papież spotkał się w Rzymie z pracownikami Pomocy Kościołowi w Potrzebie i podziękował za pracę na rzecz tych, którzy są prześladowani, którzy cierpią i którzy mogą liczyć na naszą pomoc. Na zakończenie spotkania udzielił zebranym szczególnego apostolskiego błogosławieństwa. Od tamtych wydarzeń minęło niemal 40 lat, a z tego błogosławieństwa do dziś zbieramy owoce.