Miesiąc: sierpień 2017

W ciągu miesiąca około 15 tysięcy przesiedlonych chrześcijan, którzy ucierpieli w związku z działalnością bojowników Daesh (ISIS), powróci do miast na równinie Niniwy.

Prawdopodobnie 3000 rodzin powróci do Qaraqosh, gdzie trwają intensywne prace nad przywróceniem i wyremontowaniem miejscowych szkół, ponieważ w przyszłym miesiącu rozpoczyna się nowy rok szkolony.

Prognozując wzrostu liczby powracających, koordynator projektów na Bliskim Wschodzie o. Andrzej Halemba z PKWP powiedział, że wkrótce może być dostępne do 10 000 miejsc w szkołach. Do tej pory około 5000 chrześcijan (1000 rodzin) wróciło do Qaraqosh, co jest niewielką częścią z 50 000 (10 000 rodzin) osób, które tam mieszkały do sierpnia 2014 roku, kiedy to zostali zmuszeni do opuszczenia swoich domów z powodu inwazji sił Daesh.

Według o. Halemby ,teraz, gdy Daesh zostało już prawie pokonane i prace renowacyjne postępują bardzo szybko, rząd w Bagdadzie zachęca chrześcijan do powrotu do Qaraqosh i innych miast w prowincji Niniwa do podjęcia pracy w sektorze publicznym. – Wielu młodych przesiedleńców wewnętrznych zawarło związki małżeńskie, wielu młodych ludzi chce powrócić do swoich wiosek, aby rozpocząć żyć w normalnych warunkach – mówi o. Halemba.

Ojciec Halemba powiedział również , że przewidywany powrót tak wielu osób wywiera presję na PKWP i inne organizacje, by pomogły w naprawie budynków i odnowieniu infrastruktury, takiej jak sieci elektryczne i wodociągi.

Mieszkańców Qaraqosh nie zniechęca temperatura dochodząca do 50°C i są skłonni przenieść się z Erbil, kurdyjskiej stolicy na północy Iraku, który był domem dla przesiedlonych rodzin przez przeszło trzy lata.

Według o. Halemby innym powodem dla którego tak wielu ludzi prawdopodobnie opuściło Kurdystan, jest ucieczka z miejsca , gdzie wzmaga się napięcie polityczne przed referendum w sprawie niepodległości Kurdów przewidziane na 25 września. – Chrześcijanie uważają, że referendum jest czynnikiem wzbudzającym niepokój.

Ojciec Halemba powiedział także, że nastąpił wzrost powracających do innych chrześcijańskich miast i wsi w całym regionie. Jednocześnie PKWP wykonuje na miejscu swoją pracę , pomagając w remoncie domów w prowincji Niniwa. Do tej pory 986 już jest w stanie nadającym się do zamieszkania.

Ale według o. Halemby, który pełni funkcję przewodniczącego KOMITETU ODBUDOWY NINIWY, nadal pozostaje do naprawy 12 000 domów, i dlatego należy wykonać jeszcze dużo pracy , aby przywrócić normalne życie na tym terenie.

Murcadha O Flaherty i John Pontifex

Tłum. WK

W ubiegłym tygodniu biskup Juan José Aguirre z Bangassou potępił atak grupy islamistycznej na ośrodek misyjny w Gambo. Ośrodek ten znajduje się w jego diecezji, w południowo-wschodniej części Republiki Środkowoafrykańskiej. Szacuje się, że około 40 osób zostało zabitych. Większość z nich miała podcięte, przez dżihadystów, gardło. Biskup Aguirre rozmawiał z przedstawicielem papieskiego stowarzyszenia Pomoc dla Kościoła w Potrzebie (PKWP) o aktualnej sytuacji w regionie i o katastrofalnej sytuacji w sercu kontynentu afrykańskiego.

PKWP: W zeszłym tygodniu zaatakowano ośrodek misyjny w Gambo. Wiele osób zostało zabitych, wiele wypędzono. Jaka wygląda aktualna sytuacja w Bangassou?

Biskup Juan José Aguirre: To, co się aktualnie dzieje, może być zrozumiane tylko wtedy, gdy spojrzymy wstecz na ataki przeprowadzone przez Séléka cztery lata temu. Zostały one sfinansowane przez kraje naftowe i wspierane przez prezydenta Czadu. Seleca zajęli połowę kraju. Ci dżihadyści całkowicie zakłócili normalne życie kraju. Mijają cztery lata i ani rząd, ani administracja, ani MINUSCA (żołnierze ONZ) nie podjęli kroków w celu wypędzenia Séléki z kraju. Żołnierze ONZ nawet z nimi w tym czasie współpracowali. Teraz wielu młodych ludzi chwyciło za broń, by walczyć z Séléka. Zdołali wyzwolić część kraju spod ich okupacji. Séléka zaczęli atakować również społeczność muzułmańską w Bangassou. Obecnie mamy do czynienia z konfliktem między muzułmanami a nie-muzułmanami, wielu wyznawcami tradycyjnych religii i niechrześcijańskich sekt. Musieliśmy chronić muzułmanów, w tym wiele kobiet i dzieci, którzy zamykali się w meczetach.

W jaki sposób można im było pomóc?

Przez trzy dni byliśmy czymś w rodzaju ludzkiej tarczy. Zabraliśmy tych ludzi do seminarium diecezjalnego, gdzie nadal, po dwóch miesiącach od tych wydarzeń, przebywają. Wraz z kilkoma organizacjami pozarządowymi i innymi organizacjami pomagamy około 2100 osobom. Po kilku incydentach jakie miały miejsce w Bangassou, kilka organizacji opuściło to miasto miesiąc temu i do tej pory nie wrócili. Antybalaka – ochotnicza milicja chrześcijańska przybyła do innych ośrodków misyjnych, takich jak Pema o Gambo. Zareagowali na masakrę dokonaną przez bojowników Sélékę, którzy przecinali gardła wielu nie-muzułmanów. Ostatnią wiadomością, jaką słyszeliśmy to ta, że wielu zabitych zostało pochowanych tydzień później. Ludzie są bardzo niezadowoleni z marokańskich żołnierzy MINUSCA, którzy mają być wojskami pokojowymi ONZ. Oczekujemy, że Bóg da nam znać, jak możemy wyjść z tej tragicznej sytuacji.

Czy był Ks. Biskup w stanie odwiedzić ośrodek misyjny w Gambo, który został zaatakowany przez Séléka?

Nie mogłem odwiedzić misji w Gambo, chociaż nie jest ona położona daleko od Bangassou. Właśnie z tego ośrodka przybyło około 2000 osób. Mam nadzieję, że będę mógł odprawić Mszę Świętą w niedzielę. Wysłaliśmy im jedzenie i środki pierwszej pomocy. Poprosiliśmy księdza i dziennikarza z francuskiej agencji prasowej, aby pojechali do Gambo na motocyklu. Po powrocie powiedzieli nam, że sytuacja jak tam panuje jest tragiczna. To można rozumieć jako Milczenie Boga. Ludzie umierali w szpitalu Czerwonego Krzyża po tym, jak ich gardła zostały podcięte. Wykrwawili się na śmierć i teraz ich ciała ulegają rozkładowi, ponieważ nie można ich jeszcze pochować. Tych zabitych osób było około 40. Powiedzieli również, że połowa wsi została spalona, kościół został złupiony i spalony. Coś podobnego stało się z plebanią. Odbudowa tych budynków będzie bardzo trudna. Ale wiemy, że to się stanie, że z pomocą Bożą znajdziemy sposób i środki, aby odbudować wszystko.

Jednak był Ks. Biskup w stanie przekroczyć granicę z Kongiem, aby odwiedzić ludzi, którzy tam uciekli. Jak się oni czuja ? Jak wyglądała Msza św. Z ich udziałem?

Wszystko przebiegło bardzo sprawnie. Przeprawiliśmy się przez rzekę łodzią z wiosłami. Bojownicy Antybalaka pozwolili nam przejść. Na miejscu zastaliśmy około 17 000 osób, z czego około 1000 czekało na nas w kościele. Rozmawialiśmy z nimi, dając im nadzieję i powiedzieliśmy im że przyszłość będzie lepsza, że wszyto wróci do normy. Jednak on są naprawdę zdesperowani. Mówiliśmy im o Matce Bożej, ponieważ był to Święto Wniebowstąpienia. Staraliśmy się ich pocieszyć, otrzeć łzy. Często jednak nie należy nic mówić , a tylko milczeć i słuchać. Ci ludzie bardzo cierpieli. Będą czekać tam, aż sytuacja w Bangassou poprawi się na tyli by powrócić do swych domów. Kiedyś wrócą, ale będą musieli wszystko zaczynać od początku, ponieważ ich pola są puste a domy zniszczone. Dlatego życie tutaj jest bardzo trudne. Mamy do czynienia z wielkim cierpieniem. Ale mamy pociechę w Bogu, a gdy On nie mówi, to czujemy Milczenie Boga.

Co obecnie należy zrobić w Bangassou, aby położyć kres tej sytuacji?

-W celu zaprowadzenia porządku, potrzebny jest gubernator środkowoafrykański i środkowoafrykańska narodowa armia. Armia narodowa o nazwie FACA składa się z hiszpańskich żołnierzy. Żołnierze narzekają , że brakuje im broni. Ale przez Czad, Sudan Południowy i Kongo broń jest przerzucana do kraju. Wielu bogaci się na handlu uzbrojeniem, ponieważ jest on kontrolowany przez międzynarodowe korporacje. Tworzy tzw. konflikty o niskiej intensywności, aby się wzbogacić. To właśnie ma miejsce tutaj. Ale nie straciliśmy nadziei, że będziemy w stanie osiągnąć postęp na drodze do zapewnienia pokoju. Z tego powodu tworzymy odważny front. Państwo Kościelne właśnie wyznaczyło misjonarza Jesús Ruiz Molina z Zakonu Kombonianów na biskupa pomocniczego. Ma on być wyświęcony na biskupa 12 listopada w Bangui. Z jego pomocą będę mógł stanąć przy moim ludzie, gdy będzie on odbywał tę trudną podróż przez pustynię.

tłum. WK

Życie ludzi wciąż zależy od pomocy z zewnętrz.

Części Aleppo wracają do normalnego życia, podobnie jak jego mieszkańcy, którzy powracają do zniszczonego przez bomby miasta a na ulicach pojawia się ruch i gwar.

Ksiądz Andrzej Halemba z Papieskiego Stowarzyszenia Pomoc Kościołowi w Potrzebie, po wizycie w mieście przekazał, jak tysiące ludzi wraca do miasta, gdzie trwa praca nad wyremontowaniem domów i naprawą blisko 3000 sklepów. Ojciec Halemba, który wrócił z Syrii w tym tygodniu, powiedział. – Obecnie Papieskie Stowarzyszenie Pomoc Kościołowi w Potrzebie oferuje 16 rodzajów pomocy na miejscu, w tym pomoc w wynajmie mieszkań i pomoc medyczną.

Mieszkańcy Aleppo, lekarze, dzieci, syryjscy katolicy, maronici i inni powtarzają, że nie przeżyliby bez tej pomocy. – Bez niej zostalibyśmy zmuszeni do wyemigrowania – twierdzą mieszkańcy.

Ojciec Halemba podkreślił też znaczenie pomocy stypendialnej, dzięki której młodzi ludzie mogą ukończyć studia oraz rozpocząć pracę w Aleppo, zamiast migrować Libanu czy na Zachód. Według ojca Ibrahima Alsabagha z Aleppo 3,2 tysiąca wiernych – rodziców i dzieci – uczestniczyło w uroczystości zamknięcia letniego obozu, a także katechezie, towarzyszącej temu wydarzeniu.

W innym wydarzeniu na zakończenie roku szkolnego pikniku w Alei Franciszkanów Terra Sancta w Aleppo, uczestniczyło około 1200 chrześcijan.

Zarówno Ojciec Ibrahim jak i Ojciec Halemba, relacjonując to, co dzieje się w Aleppo, opisywali też trwające walki, zwłaszcza na obrzeżach miasta. Ojciec Halemba powiedział. – Będąc w Aleppo znajdowałem się w katolickiej parafii, a niecały kilometr dalej wybuchały bomby. Słyszałem ich eksplozje każdego dnia.

Podkreślając, że centrum miasta było stosunkowo bezpieczne, obaj kapłani mówili też o nadziei. – Po sześciu latach wojny rozpoczął się czas rekonstrukcji, nie tylko dla miasta, ale i dla serc – twierdzi o. Ibrahim.

– Konflikt pozostawił głębokie rany, ale wraz z bólem, frustracją i zmęczeniem widziałem też w ludziach determinację, aby zacząć żyć znowu – podkreślał o. Halemba.

Murcadha O Flaherty

tłum. MK

-Jesteśmy dziś świadkami smutnego świtu w Barcelonie, w całej Hiszpanii, w Europie i całym cywilizowanym świecie – pisze w oświadczeniu Javier Menéndez Ros.

-Jedno z najpiękniejszych miast w naszym kraju, skąpane w świetle i obmyte przez fale Morza Śródziemnego, stało się świadkiem świtu skąpanego w krwi, wśród okrzyków żalu i rozpaczy. Wczoraj w nocy atak dżihadystów, podobny do wielu tych, których doświadczyliśmy w przeszłości, zaskoczył przechodniów spacerujących po Las Ramblas, głównej turystycznej alei miasta, zabijając wszystkich, którzy znaleźli się na drodze pojazdu zamachowca – czytamy w tekście.

W oświadczeniu Dyrektor Papieskiego Stowarzyszenia Pomoc Kościołowi w Potrzebie w Hiszpanii wspomina o minionych atakach terrorystycznych w Europie i na Bliskim Wschodzie. – W papieskim stowarzyszeniu Pomoc Kościołowi w Potrzebie, szczególnie dzisiaj, pamiętamy w modlitwie o wszystkich tych miejscach.

Dodaje. – W naszym katalońskim oddziale papieskiego stowarzyszenia Pomoc Kościołowi w Potrzebie, którego biura znajdują się blisko miejsca niedawnego ataku, wraz z wszystkimi w hiszpańskim oddziale Papieskiego Stowarzyszenia Pomoc Kościołowi w Potrzebie i wszystkimi ludźmi na całym świecie, pragniemy dziś wyrazić bliskość ofiarom ofiarom ostatniego ataku, łącząc się w modlitwie z wszystkimi osobami dobrej woli i modląc się o łaskę, aby przezwyciężyć nienawiść i przemoc oraz zło dobrem zwyciężyć (Rzm 12:21). Modlimy się także, aby Bóg przemienił kamienne serca terrorystów i wołamy do Matki Bożej Miłosierdzia, Patronki Barcelony, prosząc ją, aby pomogła nam wybaczyć i nigdy nie przestać rozpowszechniać i świadczyć o przesłaniu miłości Jezusa Chrystusa. – pisze w oświadczeniu Javier Mendez Ros, dyrektor PKWP w Hiszpanii.

Michał Kłosowski

Papieskie Stowarzyszenie Pomoc Kościołowi w Potrzebie współpracuje z projektem, którego celem jest upamiętnienie świeckich męczenników z Salwadoru.

Franciszkanin Tomás Ciaran O’Nuanain, irlandzki misjonarz w Salwadorze, jest współtwórcą projektu „Świadkowie Ewangelii”. Jego celem jest oddanie hołdu tym, którzy zostali zamordowani podczas krwawej wojny domowej w Salwadorze.

Salwador, najmniejszy kraj w Ameryce Łacińskiej, posiada obszerny katalog męczenników. Do tego grona zalicza się przede wszystkim błogosławiony arcybiskup Óscar Arnulfo Romero, zamordowany w 1980 r. podczas odprawiania Mszy Świętej. Arcybiskup niedawno został patronem Światowych Dni Młodzieży, które odbędą się w Panamie w 2019 r. Papież Franciszek podkreślał jego zasługi w trakcie beatyfikacji w dniu 23 maja 2015 r. – Biskup Romero zwrócił szczególną uwagę na najuboższych i marginalizowanych. Wiedział, jak prowadzić, bronić i chronić swoje owce, pozostając wiernymi Ewangelii i w komunii z całym Kościołem. I to właśnie tym najuboższym i zmarginalizowanym twórcy projektu „Świadkowie Ewangelii” chcą poświęcić swoją uwagę. Według irlandzkiego misjonarza, o. O’Nuanain’a duchowieństwo Salwatoru w czasach abp Romero było całkowicie podzielone – wielu upolityczniło Ewangelię, twierdzi. – Silna mniejszość popierała biskupa Romero i jego walkę o prawa rolników. Dalsza część była temu przeciwna. Inni nie duchowni nie zajęli wyraźnego stanowiska. Ale wszyscy, którzy walczyli o godność najbardziej potrzebujących, byli zagrożeni i prześladowani.

Ojciec Tomás koordynuje projekt badawczy „Świadkowie Ewangelii”. Jak dotąd, udało się opublikować pięć książek na temat prześladowania duchownych w Salwatorze. Planowane jest wydanie kolejnych dziewięciu publikacji, jednej na każdą prowincję kraju. – Poprzez nasze starania chcielibyśmy oddać hołd męczennikom – mówi 73-letni franciszkanin.

W ramach projektu informacje o męczenników świeckich są zbierane poprzez przeprowadzanie wywiadów i przeszukiwanie archiwów, ich historie są sprawdzane i spisywane tak, aby nie nie poszły w zapomnienie a jednocześnie były instrumentem badawczym Kościoła. Zebrano ponad 800 zeznań krewnych lub przyjaciół zamordowanych. Jedną z nich jest opowieść o Noé Arsenio Portillo López. Dwudziestoletni katechista był torturowany przez trzy dni. „Różne członki były odrywane z jego ciała jeden za drugim, zanim poniósł śmierć”, napisano w rozdziale projektu „Świadkowie Ewangelii”.

W liście duszpasterskim arcybiskup Jose Luis Escobar z San Salvador, przewodniczący Konferencji Episkopatu Salwadoru, wyraził podziękowanie za wysiłki zespołu badawczego koordynowanego przez księdza Tomása O’Nuanaina. – Ty i ja powinniśmy dawać świadectwo – powiedział również, że o O’Nuanain był pierwszym, który przeanalizował historie męczenników świeckich.

Papieskie Stowarzyszenie Pomoc Kościołowi w Potrzebie jest jednym z współtwórców tego projektu, przyznając dotychczas 20 000 euro na jego rozwój. Marco Mencaglia, że misją Stowarzyszenia jest pomagać spojrzeć na historię, z dala od wszelkich urazów. – Chcielibyśmy promować prawdziwy pokój. Chcielibyśmy stanąć razem z kościołem Salwadoru i pokazać, że prosty i milczący akt tych tysięcy wierzących wciąż jest znacznie silniejszy i bardziej imponujący niż straszliwa przemoc, której doświadczyli – mówi.

Ojciec Tomás mieszka od 40 lat w Salwadorze. Z błyskiem w oczach wyjaśnia, dlaczego tyle lat posługuje w tym kraju. – Ludzie są tu tak dobrzy i weseli, że nie można ich zostawić – twierdzi. Przez dziesięć lat odwiedzał ponad 13 wiosek każdego miesiąca, które znajdowały się w niebezpiecznych i prawie niedostępnych obszarach, by zapewnić im opiekę duszpasterską.

tłum. Michał Kłosowski