Angola: Kraj kontrastów

Stolica Angoli to luksusowe, dobrze chronione apartamenty, a wokół nich setki tysiące ludzi mieszkających w slumsach.

Stolica Angoli, Luanda, tylko pozornie pokazuje, jak wygląda ten kraj. Miasto składa się z luksusowych, dobrze chronionych apartamentów, tymczasem wokół nich setki tysiące ludzi mieszka w slumsach. Taki krajobraz stanowi dobrą scenerię tego, jak bardzo ten kraj jest podzielony, a zarazem smutny i przygnębiony.

Biskupi Angoli 9 marca zakończyli obrady Konferencji Episkopatu, której owocem jest między innymi list pasterski. Hierarchowie poprzez ten list udzielają głosu tym, którzy wydają się być niewidoczni w angolskim społeczeństwie, pomimo faktu, że stanowią jego przeważającą większość. Nagły spadek ceny baryłki ropy naftowej – podstawowego źródła dochodu dla ekonomii kraju – jedynie obnażył ogromny społeczny, polityczny i ekonomiczny kryzys, z jakim Angola musi się zmierzyć. Nawet gdyby w najbliższym czasie cena ropy naftowej wzrosła – co według większości analiz wydaje się mało prawdopodobne – jest wiele innych rzeczy, które musiałyby ulec zmianie w tym afrykańskim kraju.

Kraj ten uzyskał niepodległość od Portugalii w 1975 r. i od tamtej pory, aż do 2002 r. był pogrążony w strasznej wojnie domowej, która kosztowała życie ok. 2 mln ludzi, a ok. 1,7 mln zostało ciężko rannych. Ten kryzys – z którym kraj boryka się do dzisiaj, i który otwarcie krytykuje Kościół w Angoli – jest także konsekwencją tamtej wojny domowej. A dzisiaj – jak stwierdzają biskupi – jednym z jej skutków jest również „wzrost przepaści między biednymi, którzy stają się jeszcze biedniejsi, a niewielką liczbą ludzi, którzy publiczne dobra wykorzystują dla siebie”.

Stowarzyszenie Papieskie Pomoc Kościołowi w Potrzebie w ciągu ostatnich 10 lat wsparło Kościół w Angoli kwotą ponad 4,2 mln euro na różnorodne projekty. Około 30 proc. tych projektów dotyczyło budowy podstawowej kościelnej infrastruktury, dzięki której można posługiwać ludziom. Chodzi tu o kaplice – które w wielu miejscach, szczególnie tam, gdzie są małe społeczności, pełnią także funkcję szkół – o ośrodki medyczne, o odnowienie nieruchomości kościelnych, które były zabrane Kościołowi przez rząd marksistowski i jedynie zwrócone mu po wojnie domowej. Duża część tych pieniędzy została przeznaczona na rzeczy konieczne do pracy duszpasterskiej dla księży czy kościelnych pracowników świeckich, by mogli służyć biednym i tym, którzy zostali pozbawieni podstawowych środków do życia. Reszta projektów dotyczyła kształcenia religijnego, szczególnie szkoleń dla liderów duszpasterskich, księży i świeckich, którzy dzięki zdobytej wiedzy mogą katechizować swoje wspólnoty lokalne. c. d. n.

Autor: Paulo Aido (Portugalia)

Tłumaczenie: ks. Marcin Dąbrowski